انحلال داوطلبانه و انحلال اجباری شرکت چه تفاوتی دارند؟

برای انحلال شرکت از Companies house (سازمان ثبت شرکت‌ها) دو روش وجود دارد: انحلال داوطلبانه و انحلال اجباری. هر کدام از این روش‌ها منحصر به فرد هستند و نحوه انتخاب آنها به شرایط خاص یک شرکت با مسئولیت محدود، بستگی دارد.

در این مطلب تفاوت این دو فرآیند انحلال شرکت با مسئولیت محدود را بررسی خوهیم کرد.

 

انحلال داوطلبانه چیست؟

انحلال داوطلبانه به معنی حذف شرکت از ثبت و تعطیل کردن عمدی کار است. این امر در بخش ۱۰۰۳ قانون شرکت‌ها در سال ۲۰۰۶ مجاز شمرده شده است که بیان می‌کند: ” در صورت درخواست یک شرکت، اداره ثبت شرکت‌ها ممکن است نام شرکت را از ثبت حذف کند.”

معمولا دلیل انحلال داوطلبانه یک شرکت، به دلیل بازنشستگی مدیران یا به دلیل رها شدن یا آغاز تجارت در یک شرکت جدید و حذف بار اداری سالانه شرکتی است که دیگر معامله نمی‌کند. 

برای داشتن معیارهای انحلال داوطلبانه مندرج در بندهای 1004 و 1005 قانون شرکت‌ها، یک شرکت نباید:

• در 3 ماه گذشته سهامی را معامله یا فروخته باشد.
• در 3 ماه گذشته تغییر نام داده باشد.
• تهدید به انحلال شده باشد.
• هرگونه توافق با طلبکاران داشته باشد (به عنوان مثال Company Voluntary Arrangement).

و اگر شرکتی واجد شرایط زیر باشد، می‌تواند با اطمینان روند انحلال شرکت را ادامه دهد:

• بدهی‌های مالیاتی و بدهی‌ها مورد بررسی قرار گرفته باشند.
• کارمندان از کار برکنار شده و دستمزد نهایی خود را دریافت کرده باشند (و به HMRC (اداره مالیات) اطلاع داده شود که شرکت دیگر کارفرما و استخدام‌کننده نیست)
• دارایی‌های تجاری بین سهامداران توزیع شده باشد.
• حساب‌های سالانه نهایی و اظهارنامه مالیاتی شرکت در HMRC ثبت شود، با اعلام اینکه این حساب‌های تجاری نهایی هستند و شرکت به زودی منحل خواهد شد و نیازی به ارسال حساب‌های نهایی به Companies House نیست. 
• هنگامی که شرکت کارهای تجاری خود را به پایان رساند، می‌تواند با پر کردن و ارسال فرم Companies House از  DS01 انحلال داوطلبانه را آغاز کند. این فرم باید توسط اکثر مدیران شرکت امضا شود.
• یک نسخه از برنامه انحلال شرکت باید ظرف 7 روز برای هر کسی که ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد ارسال شود، از جمله:

• اعضا / سهامداران
• طلبکاران
• کارمندان
• مدیران یا معتمدین صندوق بازنشستگی کارمندان 
• مدیرانی که فرم درخواست را امضا نکرده‌اند.

با فرض اینکه فرم به درستی ثبت شده باشد و درخواست انحلال شرکت به صورت اطلاعیه‌ای در روزنامه محلی منتشر شده و پس از دو ماه و در صورت مخالفت نکردن کسی، شرکت رسما منحل می‌شود. سپس اخطار دوم برای تأیید انحلال شرکت در روزنامه منتشر می‌شود.

توجه داشته باشید که انحلال داوطلبانه با نقد کردن دارایی‌های (voluntary liquidation) داوطلبانه متفاوت است و در ادامه به این موارد می‌پردازیم.

 

انحلال اجباری چیست؟

بر خلاف انحلال داوطلبانه که خود شرکت تصمیم می‌گیرد منحل شود، انحلال اجباری توسط شرکت ثبت به شرکت تحمیل می‌شود. انحلال اجباری طبق بخش 1000 قانون شرکت‌ها، نتیجه شکست‌های پی‌درپی برای تایید ) confirmation statementاظهارنامه) و حساب‌های سالانه می‌باشد. در اصل، انحلال اجباری ممکن است نتیجه کارهای عمدی شرکت هایی باشد که دیگر معامله نمی‌کنند (یعنی ممکن است مالکان از تکمیل اسناد و پرونده‌ها مطلع باشند و عمدا آن را نادیده بگیرند). اما این اتفاق ممکن است برای شرکتی که آدرس دفتر ثبت شده خود را به روز نکند و از اطلاعیه‌های Companies House (سازمان ثبت شرکت‌ها) بی‌اطلاع باشد، نیز رخ دهد.

اگرچه انحلال اجباری نتایج انحلال داوطلبانه را در پی دارد (یعنی شرکت منحل شده است)، اما  ممکن است برای مدیران پیامدهای مختلفی داشته باشد و به طور کلی باید از انحلال اجباری اجتناب شود.

در صورتیکه Companies House دلیل منطقی داشته باشد که یک شرکت فعالیت تجاری یا عملیاتی خود را ادامه ندهد” می‌تواند با استفاده از روند اجباری شرکت را منحل کند، به عنوان مثال ممکن است این موارد را شامل شود:

• پرونده‌های بایگانی شرکت (به عنوان مثال حساب‌های سالانه یا Confirmation Statements)که باید به اداره ثبت شرکت ارائه می شدند، ارسال نشده‌اند و تلاش‌ برای تماس با شرکت ناموفق بوده ‌است.
• ایمیل‌های ارسالی Companies House به دفتر ثبت شرکت، دریافت نشده‌اند.
• شرکت هیچ مدیری ندارد.

اولین اقدام کارمند اداره ثبت این است که بازرسی را به شرکت می‌فرستد تا مشخص شود شرکت در حال انجام کار یا دایر است. 

اگر Companies House ظرف 14 روز هیچ پاسخی دریافت نکرده باشند، باید ارتباط دوم را با اشاره به اولین ارتباط برای شرکت ارسال کند و اظهار کند: الف) هیچ پاسخی برای آن دریافت نشده است و ب) در صورتی که 14 روز بعد از ارسال ارتباط دوم پاسخی دریافت نشود، اخطاریه با هدف لغو نام شرکت در روزنامه Gazette منتشر می‌شود.

اگر 14 روز دیگر پاسخی دریافت نشود یا شرکت به سادگی اعلام کند که دیگر معامله‌‌ای انجام نمی‌دهد، شرکت ثبت ممکن است آن را در روزنامه منتشر کند و برای شرکت ارسال کند؛ اخطاریه‌ای مبنی بر اینکه طی 2 ماه از تاریخ اخطار  نام شرکت ذکر شده حذف می‌شود، مگر اینکه خلاف آن ثابت شود، به این ترتیب از ثبت خارج شده و شرکت منحل می‌شود. پس انحلال اجباری ثبت و در روزنامه منتشر شده و به موجب آن شرکت منحل می‌شود. 

 

شباهت‌های اصلی انحلال اجباری و داوطلبانه چیست؟

1. انحلال – انحلال اجباری و داوطلبانه نتیجه نهایی یکسانی دارند: شرکت منحل می‌شود. زمانی که شرکت منحل شد، به عنوان یک “شخص حقوقی” دیگر وجود نخواهد داشت و بنابراین قادر به مبادله یا انجام هیچ یک از وظایف قانونی یک شرکت نیست. 
2. Bona Vacantia – هر دارایی شرکت که قبل از انحلال توزیع نشده باشد “vacantia bona” تلقی خواهد شد (به عنوان مثال، به طور خودکار به اموال قانونی Crown تبدیل خواهند شد).

 

تفاوت اصلی انحلال اجباری و داوطلبانه چیست؟

1. موافقت. انحلال داوطلبانه مستلزم اقدام شرکت (به عنوان مثال ارسال فرم DS01) است که توسط اکثر مدیران موافقت شده / امضا شده است. انحلال اجباری به طور کلی نتیجه غیرفعال بودن شرکت است و نیازی به توافق یا رأی مدیران (در صورت وجود) ندارد.
2. ضوابط. یک شرکت قادر به درخواست انحلال داوطلبانه نیست اگر با معیارهای تعیین‌شده در بخش‌های ۱۰۰۴ و ۱۰۰۵ قانون شرکت‌ها همخوانی نداشته باشد (به عنوان مثال، اگر در سه ماه گذشته معامله کرده یا تهدید به انحلال شود). این معیارها در مورد انحلال اجباری اعمال نمی‌شوند.
3. پیامدهای منفی. مدیران شرکتی که درخواست انحلال داوطلبانه دارند،اعتبارشان خدشه‌دار نمی‌شود، در حالی که می‌توان علیه مدیران شرکتی که به اجبار منحل شده‌اند، اقدامات قانونی انجام داد.

 

چرا باید از انحلال اجباری اجتناب شود؟

گرچه انحلال اجباری و داوطلبانه منجر به منحل شدن شرکت می‌شود، اما اجباری شدن انحلال پیامدهای منفی دارد. خصوصا اینکه انحلال اجباری می‌تواند منجر به اقدام اجرایی علیه مدیران شرکت به صورت جداگانه شود.

عدم ارائه confirmation statements یا حساب‌های سالانه جرم کیفری منسوب می‌شود و مدیران شخصاً تحت پیگرد قانونی و جریمه نقدی قرار می‌گیرند. گذشته از این، مدیران سابق شرکتی که اجبارا منحل شده‌، ممکن است اعتبارشان خدشه‌دار شود و برای راه‌اندازی شرکت جدید در آینده برایشان مشکل خواهد بود. حتی ممکن است مدیران با حکم رد صلاحیت مواجه شوند.

اگر Companies House به دلیل سوء‌اداره اقدام به انحلال اجباری کند، حتی اگر شرکت از انحلال خود جلوگیری کند، اعتبارش صدمه می‌بیند؛ به عنوان مثال، ممکن است در اثر انتشار در روزنامه Gazette از یک رکورد عمومی آسیب ببیند.

لطفا توجه داشته باشید: اگر یک شرکت متوجه انحلاش نشده باشد و به معامله بپردازد، سهامداران و مدیران می‌توانند بدون حمایت مسئولیت محدود معامله کنند و به این ترتیب، شخصا مسئول هرگونه بدهی‌های وارده در جریان کار خواهند بود.

 

تفاوت بین انحلال اجباری و داوطلبانه و نقد کردن دارایی‌های داوطلبانه (voluntary liquidation) و اجباری چیست؟

شرکتهای با مسئولیت محدود که به دلیل ورشکستگی یا شرایط دیگر،  ممکن است با نقد کردن دارایی‌ها مواجه شوند، باید منحل شوند. این امر منجر به توقف معاملات، فروش هر دارایی برای پرداخت بدهی به طلبکاران و منحل از ثبت عمومی Companies Houseخواهد شد.

سه نوع نقد کردن دارایی وجود دارد که دو نوع آن داوطلبانه و یک مورد اجباری است:

• Creditors’ Voluntary Liquidation (CVL) – این مورد رایج‌ترین نوع انحلال است و باید توسط مدیران پیشنهاد شود و با ۷۵ % (با ارزش سهام) سهامداران موافقت شود. CVA اغلب یک گزینه پشتیبان در زمانی است که اقدام داوطلبانه شرکت (cva) با شکست مواجه شود.
• Members’ Voluntary Liquidation (MVL)- اگرچه این یک نوع نقد کردن دارایی است، اما در مورد ورشکستگی اعمال نمی‌شود. در عوض، روشی است که برای انحلال یک شرکت قادر به پرداخت قروض (مثلاً به دلیل بازنشستگی) استفاده می‌شود.
• نقد کردن دارایی اجباری. شرکتی با بدهی 750 پوند یا بیشتر می‌تواند برای تسویه به دادگاه احضار شود. یک مدیر می‌تواند از دادگاه بخواهد شرکت را منحل کند، به شرطی که 75٪ (از نظر ارزش سهام) سهامداران موافق باشند.

اگرچه نقد کردن دارایی اجباری و داوطلبانه منجر به حذف شرکت از ثبت می‌شود، اما متمایز از انحلال اجباری و داوطلبانه است که در بخش‌های قبلی شرح داده شده است.